شب تهی از مهتاب ،
شب تهی از اختر
ابر خاکستری بی باران پوشانده ،
آسمان را يکسر .
ابر خاکستری بی باران دلگير است
و سکوت تو پس پرده خاکستری سرد کدورت افسوس !
سخت دلگير تر است.

*********8

اينجاست ، آييد، پنجره بگشاييد، اي من و دگر من ها:
صد پرتو من در آب‌!
مهتاب ، تابنده نگر ، بر لرزش برگ‌، انديشه من ، جاده
مرگ‌.

آنجا نيلوفرهاست‌، به بهشت‌، به خدا درهاست‌.
اينجا ايوان ، خاموشي هوش ، پرواز روان‌.

در باغ زمان تنها نشديم‌. اي سنگ و نگاه ، اي وهم و درخت،
آيا نشديم؟

من «صخره – من» ام‌، تو «شاخه – تو» يي‌.
اين بام گلي‌، آري‌، اين بام گلي ، خاك است و من و پندار.

و چه بود اين لكه رنگ ، اين دود سبك ؟ پروانه گذشت؟
افسانه دميد؟

ني ، اين لكه رنگ ، اين دود سبك ، پروانه نبود، من بودم و
تو. افسانه نبود،
ما بود و شما.

******

ندانی که ایران نشست منست
جهان سر به سر زیر دست ِ منست
هنر نزد ایرانیان است و بـــس
ندادند شـیر ژیان را بکــس
همه یکدلانند یـزدان شناس
بـه نیکـی ندارنـد از بـد هـراس
دریغ است ایـران که ویـران شــود
کنام پلنگان و شیران شــود
چـو ایـران نباشد تن من مـبـاد
در این بوم و بر زنده یک تن مباد
همـه روی یکسر بجـنگ آوریــم
جــهان بر بـداندیـش تنـگ آوریم
همه سربسر تن به کشتن دهیم
بـه از آنکه کشـور به دشمن دهـیم
چنین گفت موبد که مرد بنام
بـه از زنـده دشمـن بر او شاد کام
اگر کُشــت خواهــد تو را روزگــار
چــه نیکــو تر از مـرگ در کـــار زار

******

من گمان می کردم
دوستی همچون سروی سرسبز
چارفصلش همه آراستگی ست
من چه می دانستم
هیبت باد زمستانی هست
من چه می دانستم
سبزه می پژمرد از بی آبی
سبزه یخ می زند از سردی دی
من چه می دانستم
دل هر کس دل نیست
قلبها ز آهن و سنگ
قلبها بی خبر از عاطفه اند